Komentarze: 0
witaj !
jakimi slowami mam przedstawic to co siedzi we mnie i mnie gnebi? to nie jest proste, tak trudno opanowac mi lzy... ale nie moge plakac, tak samo jak nie moge sie ciac- obiecalam ze tego nie zrobie... ale z drugiej strony jezeli moja milosc nie dotrzyma obietnicy danej mi to czemu ja mam dotrzymywac jakichkolwiek obietnic? no ale zdaje sie ze odbieglam od tematu...
nie wiem czy pisalam juz, ze jestem chora (szkoda ze nie jest to zwykla grypa...). no tak niby powaznie niby nie... powaznie, bo musze na siebie strasznie uwazac i wogole wiele rzeczy przez ta chorobe mam zabronione, niepowaznie poniewaz na to sie nie umiera (chodz zdarzaja sie wyjatki, ale jak to sie mowi wyjatek jest potwierdzeniem reguly). tak wiec dzis stalo sie cos strasznego (tzn wczoraj wieczorem mialo to swoj poczatek ale to juz raczej tylko szczegolik). zdalam sobie sprawe z tego ze moge byc dla kogos uciazliwa... przeraza mnie ta mysl. dla osoby niepelnosprawnej nie ma nic gorszego niz mysl ze trzeba byc od kogos zaleznym, nie chcialabym sprowadzac cierpienia na moja milosc... to by nie bylo fair... tylko ze moja choroba wiaze sie z zaleznoscia od drugiej osoby... nie wiem co powinanm zrobic... nachodza mnie straszne mysli... i nie da sie ich zdusic, zawsze odnajda droge do mnie, zawsze... dopadnie mnie w chwili gdy bede sama, slaba jak teraz... znowu nachodza mnie mysli samobojcze... zawsze tak jest jak mysle o moim malym przeklenstwie... zawsze!!! ale tez nie moge skazywac sie na nieszczescie, na samotnosc z powodow odemnie niezaleznych.
blagam M wroc, przytul mnie, powiedz ze jestem malym gluptaskiem, spraw zeby te mysli uciekly... potrafisz wypedzic ze mnie te cienie...
do zobaczenia jutro kochanie :***
kocham te chwile spedzone razem z mym ukochanym, sa naprawde wyjatkowe... to jedyna osoba ktora sie tak naprawde o mnie troszczy... pamietam jak w poniedzialek musialam isc na ang... daleko bo daleko... od poczatkowego do koncowego (30 min jazdy)... jak sie martwil by mi sie nic nie stalo, bym odrazu dzwonila jakby bylo cos nie tak... jak ja go bardzo kocham... hmmm jejciu jak zawsze byl przejety jak tylko powiedzialam, ze cos mnie boli, troszczy sie o mnie. KOCHAM go tak bardzo z calego serduszka... jejcik jakbym chciala sie teraz do niego przytulic, przy nim te trudne dni byly by pewnie milsze do zniesienia... ale rozumiem ze tak musi byc, ze nie ma innej mozliwosci... narazie. teraz zyje tylko wekendami, kiedy ide do niego nocowac, zasypiam w jego ramionach, czyje jego bliskosc, kiedy na powitanie dostaje calusa, albo wieczorne rozmowy, takie powazne i jednoczesnie przynoszace ukojenie... kocham te momenty, poprostu czuje sie przy nim bezpieczna, czuje cieplo jakie w ostatnim czasie odebrali mi rodzice... czuje sie tak jakby tam byl moj dom-przy nim... chore to?? nie sadze...
on jest najdrozszym mi prezentem jaki podarowalo mi zycie... i wiem ze bez wzgledu na wszystko chcem z nim dzielic swoj los... mam tez te pewnosc ze on jest tego samego zdania. no ale coz nie zawsze bylo tak sielankowo, przeszkod bylo kilka tak to juz jest na tym swiecie ... ale o tym to moze kiedy indziej opisze tak bedzie najlepiej... 
kto to wszystko wymyslil to nie wiem... moja chata wyglada jak istne pobojowisko, miala tu miejsce jakas wojna czy co... a co takiego sie dzieje??? w przedpokoju jeszcze stoja szafki z kuchni, mikrofalowka w duzym pokoju, jeszcze w niedziele woda gotowana byla za pomoca grzalki w lazience (tam tez byl mikser), a w duzym pokoju odgrzewane obiady (a fuj). teraz juz kuchenka wrocila na swoje miejsce... ale to nie koniec... w najblizszy wekend kladzione beda panele w calym domu... naszczescie na ten czas ide nocowac do mojej milosci... juz nie moge sie doczekac ;).